Հայաստանի կարևորագույն արժեքները, դրանք մարդիկ են

ԽՄԲԱԳԻՐ ADMIN · 01 12 2015

Պատմականորեն, հայերը ցրված են ամբողջ աշխարհում, եւ իրենց աշխատանքի, կատարյալ հմտությունների եւ մտավորականությամբ նպաստել են տարբեր ազգերի և երկրների բարգավաճմանը, զարգացնելով նրանց մշակույթը, գիտությունը, կրթությունը: Կառուցելով և վերականգնելով եկեղեցիներ, մանկապարտեզներ, դպրոցներ եւ հիվանդանոցներ:
Եվ քչերը գիտեն թե, որքան գրավիչ է Հայաստանը օտարերկրացիների համար: Եվ ոչ միայն որպես զբոսաշրջության ​​երկիր, այլ նաև երկիր, որտեղ ուզում ես ապրել, աշխատել ու արարել:
Ինչպես պարզվում է, Հայաստանում քիչ չեն օտարերկրացիները, որոնց համար Հայաստանը հանդիսանում է երկրորդ տուն: «4news.am»-ին հաջողվեց հանդիպել նրանցից մեկի, ով դասավանդում է ճապոներեն Երեւանի պետական ​​համալսարանում (ԵՊՀ) եւԵրեւանի պետական ​​լեզվաբանական համալսարանում (ԵՊԼՀ) լեզվաբան` Արիհկո Հասեգավաի հետ:
–Որքա՞ն　ժամանակ　եք　եղել　Հայաստանում:
–Ես աշխատում եմ Հայաստանում, արդեն վեց տարի: Ես առաջին անգամ եղել եմ այստեղ, տասնհինգ տարի առաջ, որպես զբոսաշրջիկ: Ձեր երկիրը գրավեց ինձ իր հին եւ կենսունակ մշակույթով, հարուստ պատմությամբ, եւ ես ցանկացա դասավանդել ճապոներեն լեզուն Հայաստանում, ինչը ինձ թույլ կտա ավելի մոտիկից ծանոթանալ այս ժողովրդի հետ: Նկատել եմ, որ վերջին տարիներին, հայերը արդեն ավելի ու ավելի հետաքրքրված են Ճապոնիայի մշակույթով եւ լեզվով: Ես նշեմ, որ Ճապոնիայում նույնպես աճում է հետաքրքրությունը Հայաստանի հանդեպ: Եվ ճապոնացի զբոսաշրջիկների զգալի աճել է նկատվում, եւ այն փաստը, որ Հայաստանը դեսպանություն է բացել Ճապոնիայում: Ուրախ եմ, որ մեր երկրների հարաբերությունները աճում և ամրապնդվում են տարեցտարի:
–Ձեր　կինը, որը　հայ　է　ազգությամբ,　դուք　հանդիպել　եք　նրան　Հայաստանում　թե՞　Ճապոնիայում
–Մենք հանդիպեցինք նրա հետ Հայաստանում: Լիլիթը այդ ժամանակ ուսանողուհի էր եւ ուսումնասիրում էր ճապոներենը: Ավարտելուց հետո, նա ցանկություն հայտնեց ավելի խորացնել լեզվի ուսումնասիրությունը, և ես սկսեցի նրա հետ անհատական պարապմունքներ անցկացնել:Այդ ժամանակ ես արդեն 37 տարեկան էի: Ավարտելուց հետո ես Լիլիթին տարա ինձ հետ Ճապոնիա, եւ  շատ դուր եկավ իմ ծնողներին, քանի որ նա բավականաչափ տիրապետում էր ճապոներենին եւ ծանոթ էր մեր մշակույթին: Ես կարծում եմ, որ Հայաստանի եւ Ճապոնիայի ազգերը շատ տարբեր են, և միեւնույն ժամանակ, նրանք ունեն շատ ընդհանրություններ մասնավորապես` ընտանեկան հարցերում, այնպես որ, մեզ շատ հեշտ է միասին: Եվ հիմա մենք արդեն մեծացնում ենք մեր որդի Արենին, նա արդեն երկու տարեկան է:
–Ձեզ դուր է՞ գալիս ապրել Հայաստանում:
–Ֆինանսական առումով, Հայաստանում շատ ավելի դժվար է ապրել, աշխատավարձերը շատ ցածր են, ամեն ինչ պարբերաբար թանկանում է: Բայց կան շատ այլ առավելություններ: Հայաստանում շատ հանգիստ ու ապահով է, եւ այստեղ մարդիկ շատ բարի են եւ հյուրասեր:
– Արդյոք հայ ուսանողները տարբերվում ե՞ն ճապոնացի ուսանողներից, եթե այո,ապա ինչո՞վ:
–Հայ ուսանողները ավելի ակտիվ ու աղմկոտ են, իսկ Ճապոնացիները ավելի զուսպ ու ամաչկոտ են: Երբ ես դաս եմ հարցնում` հայ ուսանողները անմիջապես իրենց ձեռքերը բարձրացնելով բղավում են, «Ես գիտեմ, որ! Ես գիտեմ,. ” իսկ Ճապոնացիները շատ ավելի պասիվ են:Անձամբ ես սիրում եմ աշխատել հայ ուսանողների հետ:
–Ի՞նչ լեզվով է խոսում ձեր որդին, և  բացառությամբ հայերենից եւ ճապոներենից ո՞ր լեզուն կցանկանայիք սովորեցնել նրան:
–Ռուսերեն: Դա այն լեզուն է, որ անհրաժեշտ է իմանալ: Ես ինքս չեմ խոսում ռուսերեն, սակայն շատ կցանկանայի, որ իմ որդին տիրապետի այդ լեզվին: Իսկ հիմա Արենը խոսում է ճապոներեն եւ հայերեն լեզուներով, մեզ հետ Ճապոներեն, իսկ կնոջս Լիլիթի հարազատների հետ հայերեն: Նրա համար, երկու լեզուներն էլ մայրենի են…
–Որտեղ ե՞ք տեսնում ձեր որդու ապագան` Հայաստանում թե՞Ճապոնիայում:
–Երբ նա մեծանա, ինքնուրույն կորոշի, թե որտեղ ապրի…
–Եթե դուք ունենայք ընտրություն, ապա որտեղ կցանկանայիք ապրել եւ աշխատել Հայաստանում թե՞ Ճապոնիայում:
–Միանշանակ, ես կընտրեի Հայաստանում: Ես այցելեցի ավելի քան 90 երկրներ եւ տեսա գեղեցիկ երկրներ գեղեցիկ բնությամբ, բազմազան մշակույթով եւ տեսարժան վայրերով: Հայաստանը ինձ գրավեց իր մարդկանց ջերմությամբ, հյուրընկալությամբ, ընկերասիրությամբ եւ բարությամբ, ինձ համար սա շատ կարևոր է: Հայաստանի կարևորագույն արժեքները, դրանք մարդիկ են:

նյութը վերցված է՝  http://goo.gl/U4wpS2